جنگی هسته‌ای در جهان درگرفته. بمب‌ها منفجر شده‌اند و زمین را ابری از خاکستر فراگرفته. نور خورشید به زمین نمی‌رسد. گیاهان همه از بین رفته‌اند. حیوانات هم. انسان‌های کمی هنوز زنده هستند. ژنده و گرسنه. "مرد" به همراه پسرش از مبدایی که معلوم نیست کجاست در جاده به راه افتاده و امیدوار است تا دیر نشده بتواند پسر را به مقصدی که نمی‌داند کجاست برساند. جایی که خیالش راحت باشد در آنجا او می‌تواند به زندگی‌اش ادامه بدهد. کمی آب سالم، ذره‌ای نور آفتاب، نانی برای خوردن.

داستان با این جملات آغاز می‌شود:
"وقتی در تاریکی و سرمای شبانه در جنگل از خواب می‌پرید، دستش را به طرف پسرش که کنارش خوابیده بود دراز می‌کرد که او را لمس کند. شب‌هایی که تاریکی‌شان تاریک‌تر از تاریکی و روزهایی که خاکستری‌تر از روزهای پیش بود. شب و روز مانند بیماری فشار چشم بود که هر دم بیشتر پیشرفت می‌کرد و جهان را به سوی تاریکی سوق می‌داد. با دم و بازدم پسرش، دست او نیز به نرمی بالا و پایین می‌رفت. چادر پلاستیکی را کنار زد، میان انبوهی از پتوهای پشمی و نخی نشست و با این امید که شاید کورسوی نوری ببیند به جانب شرق نگریست. اما در پهنه‌ی آسمان از نور هیچ نشانی نبود. از کابوسی که دیده بود، از خواب پریده بود. خواب دیده بود که دست پسرش را گرفته است و در همان حال به غاری وارد می‌شود. نور چراغ گردسوز روی دیوارهای نمور غار مانند زائرانی که در افسانه‌ها از آنها یاد شده می‌لغزید. هیولاهایی از سنگ مرمر آنها را بلعیده بود و او در میان دل و روده‌ی هیولا راه گم کرده بود. صخره‌های بلند که از آنها آب می‌چکید. در آن سکوت بی‌وقفه، دقیقه‌های کره‌ی خاکی، ساعت‌هایش، روزهایش و سال‌هایش سپری می‌شد، تا آن که آنها در یک سرسرای سنگی ایستادند که در میان آن یک دریاچه‌ی سیاه و کهن قرار داشت ..."

اطلاعات بیشتر درباره این کتاب را اینجا و اینجا و اینجا بیابید.