لیلی دختر چهارده‌ساله‌ای است که در کودکی مادر خود را از دست داده و به همراه پدر خشن‌اش و خدمتکاری سیاه‌پوست به نام رزالین در مزرعه‌ای در مناطق جنوبی آمریکا زندگی می‌کند.
رزالین در شهر با عده‌ای سفیدپوست درگیر می‌شود و به شدت کتک می‌خورد. پدر لیلی به علت پشتیبانی او از رزالین به شدت عصبانی می‌شود و لیلی دور از چشم پدر وسائلش را جمع می‌کند و پس از فراری دادن رزالین از بیمارستانی که در آن بستری شده، دو نفری به سمت تیبورون حرکت می‌کنند. شهری که نام آن پشت کارت‌پستالی که از مادر لیلی به یادگار مانده، نوشته شده.
در شهر جدید آنها خانه‌ای را می‌یابند که صاحبان آن، سه خواهر سیاه‌پوست، به پرورش زنبور عسل مشغول هستند و به نظر می‌رسد که مادر لیلی را می‌شناسند. آنها بدون اینکه صحبتی از گذشته بکنند لیلی و رزالین را می‌پذیرند و لیلی به امید اینکه بالاخره بتواند در این خانه نشانه و خاطره‌ای از مادرش بیابد شروع به زندگی در کنار این سه خواهر می‌کند ...

داستان با این جملات آغاز می‌شود:
"شبها روی تختم دراز می‌کشیدم و آن نمایش را تماشا می‌کردم؛ نمایشی که در آن زنبورها به زور از میان درز و شکاف‌های اتاق خوابم می‌گذشتند و با حرکتی دایره‌وار دورتادور اتاقم پرواز می‌کردند و صدایی شبیه ملخ هواپیما را به وجود می‌آوردند؛ صدای وزوز تیز و بلندی که روی پوستم جریان پیدا می‌کرد. در تاریکی بالهایشان را که همچون آلیاژ کروم می‌درخشید تماشا کردم و احساس کردم حسرت در دلم جوانه زد. آن‌طور که آن زنبورها پرواز می‌کردند و حتی دنبال یک دانه گل هم نمی‌گشتند و فقط محض لمس کردن جریان باد بالا و پایین می‌پریدند، قلبم را پاره پاره می‌کرد.
در طول روز صدایشان را می‌شنیدم که راه خود را از میان دیوارهای اتاق‌خواب من باز می‌کردند؛ صدای آنها درست مثل رادیویی بود که در اتاق بغلی دچار پارازیت شده و در خیالم آنها را آن جا در حالی تصور می‌کردم که دارند دیوارها را به شانه عسل تبدیل می‌کنند و به خاطر من عسل بیرون می‌دهند تا آن را بچشم ..."