پروفسور برانشتام، مخترع گیج و ویجی است که هیچکدام از چیزهایی که اختراع می‌کند، درست کار نمی‌کند! اینکه اختراع‌های پروفسور درست کار نمی‌کنند آنقدر مساله مهمی نیست، بلکه مشکل اساسی در هرکدام از داستان‌های کتاب زمانی پیش می‌آید که هر اختراع جدید جوری عمل می‌کند که پروفسور و اطرافیانش را دچار دردسرهای خنده‌دار می‌کند و زندگی‌شان را به هم می‌ریزد.

داستان با این جملات آغاز می‌شود:
"پروفسور برانشتام مثل همه مردان بزرگ عالم، زندگی معمولی و ساده‌ای داشت. شلوارش یک شلوار معمولی بود با دو تا پاچه معمولی. کتش هم کت ساده‌ای بود که اصلا دگمه نداشت و به جای دگمه سنجاق قفلی داشت. یعنی همه دگمه‌هاش به تدریج افتاده بود و او به جای دگمه‌ها سنجاق قفلی زده بود. بالای سرش تاس تاس بود و نور که به آن می‌خورد مثل آینه برق می‌زد. در عوض کله‌اش یک کله حسابی بود، یک کله‌ی واقعا پروفسوری. پیشانیش هم بلند بود و برای همه عینکهاش جا داشت. آخر پروفسور یکی دو تا عینک که نداشت، چند تا داشت، یکی برای خواندن و یکی برای نوشتن، یکی برای خارج از منزل و یکی برای اینکه از بالاش به آدم نگاه کند، و یکی هم برای مواقعی که عینکهای دیگرش را گم می‌کرد و می‌خواست دنبالشان بگردد …"