کتاب داستان زندگی یک استاد پنجاه ساله‌ی دانشگاه هاروارد است که روانشناسی شناخت و زبان‌شناسی تدریس می‌کند. اما در اوج زندگی حرفه‌ای خود به بیماری آلزایمر زودرس مبتلا می‌شود. استادی که در طول زندگی‌اش درباره‌ی توانایی‌های ذهن خوانده، نوشته و گفته است، حالا خود اسیر دیو آلزایمر شده که هر روز گوشه‌ای از ذهنش را به تاراج می‌برد. زیبایی داستان آن است که از زبان خود آلیس روایت می‌شود. از زبان کسی که هر روز میزان تخریب مغزش را می‌سنجد.

داستان با این جملات آغاز می‌شود:
"آلیس در اتاق خواب، پشت میز تحریرش نشست. صدای رفت و آمد جان از این اتاق به آن اتاق در طبقه‌ی پایین مانع تمرکزش می‌شد. باید پیش از پروازش مقاله‌ای را که برای مجله‌ی روان‌شناسی می‌نوشت بازخوانی می‌کرد، اما یک جمله را سه بار خوانده بود بدون این‌که چیزی از آن بفهمد. ساعت روی میز هفت و سی دقیقه را نشان می‌داد، اما می‌دانست حدود 10 دقیقه جلوست. از ساعت روی میز و سرعت رفت و آمدهای جان می‌شد فهمید دیرش شده، اما دنبال چیزی می‌گردد. در حالی که به اعداد روی ساعت دیجیتالی نگاه می‌کرد، منتظر بود جان صدایش کند.
- الی؟
مداد را روی میز گذاشت، نفس عمیقی کشید و از جا بلند شد. در طبقه‌ی پایین، در اتاق نشیمن، جان جلوی کاناپه زانو زده بود و داشت زیر کوسن‌ها دنبال چیزی می‌گشت.
پرسید: کلید؟
- عینک، لطفا برام سخنرانی نکن، دیرم شده ..."