راوی داستان، مرد میانسالی است که قبلا به روزنامه‌نگاری اشتغال داشته و حالا بیکار شده. او با همسرش اختلاف پیدا کرده و هر دو در حال بررسی این مساله هستند که از هم طلاق بگیرند. مرد برای گذران زندگی (و البته بدست آوردن پولی برای پرداخت احتمالی مبلغ مهریه) کافه‌ای به نام "کافه پیانو" باز کرده است. کتاب شرح وقایع روزانه‌ای است که در "کافه پیانو" و برای صاحب و مشتریانش اتفاق می‌افتد.

داستان با این جملات آغاز می‌شود:
"هیچ‌وقت خدا یک چیز واقعی را؛ حالا هرچه که می‌خواهد باشد، پشت یک ظاهر دروغین پنهان نکرده‌ام. یعنی یاد نگرفته‌ام عکس چیزی باشم که هستم. یا به چیزی تظاهر کنم که به بعضی آدم‌ها، منزلت معنوی می‌دهد. از این منزلت‌های معنوی دروغینی که خوب به‌شان دقیق شوی؛ تصنعی بودن‌شان پیداست.
پس بی‌هیچ تکلفی به‌تان می‌گویم و برایم اهمیتی ندارد که تا چه حد ممکن است ازش برداشت نادرستی داشته باشید. اعتراف می‌کنم که حالم دارد از بیشتر چیزها به‌هم می‌خورد و قبل از همه، از خودم.
از این که شش‌هفت سال آزگار است که نتوانسته‌ام یک‌دست کت‌وشلوار تازه بخرم که وقتی می‌پوشمش، آن‌قدر بهم شخصیت بدهد که فکر کنم "باید یک کاری بکنم. وگرنه قدر و قیمت کت‌وشلوار به این قشنگی را ندانسته‌ام" ..."

اطلاعات بیشتر درباره این کتاب را اینجا و اینجا بیابید.