دود ملایمی زیر طاق‌های ضربی و گنبدی کاروانسرای آجیل فروش‌ها لمبر می‌خورد و از دهانه‌ی جلوخان بیرون می‌زد. ته کاروانسرا چند بار بر در یک پیت حلبی چوب می‌سوزاندند و گاه اگر جرئت می‌کردند که دستشان را از زیر پتو بیرون بیاورند تخمه هم می‌شکستند. پشت سرشان در جایی مثل دخمه سه نفر در پاتیل‌های بزرگ تخمه بو می‌دادند. دود و بخار به هم می‌آمیخت، و برف بند آمده‌بود.
همه‌ی چراغ‌ها و حتی زنبوری‌ها روشن بود، و کاروانسرا از دور به دهکده‌ای در مه شبیه بود. سمت راست دالان در حجره‌ی "خشکبار معتبر" دو مرد به گرمای چراغ زنبوری روی میز دل داده‌ بودند. پشت میز "اورهان اورخانی" نشسته بود و کنارش "ایاز پاسبان".
ایاز پاسبان پنجشنبه‌ها به حجره می‌آمد، روی صندلی بزرگی می‌نشست و پاهاش را می‌گذاشت روی چهارپایه‌ی کوچک. عرق پیشانی‌اش را پاک می‌کرد _چه تابستان و چه زمستان_ و اگر صندلی بزرگ دم دست نبود روی یک گونی تخمه می‌نشست. می‌گفت: "من با این هیکل گنده چه جوری روی صندلی کوچک بنشینم، هان؟"