"سرآغاز" کتاب با این جملات آغاز می‌شود:
"کاغذی برمی‌دارم، می‌نویسم به خانواده‌ام، به پدر، مادر، خواهر و برادرانم.
دیگر نمی‌خواهم فکر کنم که شما چه کردید؟ چه می‌کنید؟ چه کار دارید؟ تمام سال‌های دراز عمرم را با شما زندگی کرده‌ام. به شما فکر کرده‌ام. با غم‌ها و شادی‌هایتان بالا و پایین شده‌ام. دیگر بس است. لکه‌های قهوه‌ای پوستم، چروک‌های صورتم، بی‌فروغی چشم‌هایم، همه نتیجه تعلق خاطر است.
دلم می‌خواهد بی‌تعلق به کسی، حتی به خودم، باشم. می‌پندارید بزرگم کرده‌اید تا در هنگام نیاز، به یاریتان بشتابم. می‌گویم من از شدت یاری دیگران به تنگ آمده‌ام. دوری از همه، شاید بتواند کمک کند که به خودم یاری برسانم. ضعف من در این است که برای دیگران زاده شده‌ام، نمی‌توانم به کسی بگویم نه. پس درمانم این است که گوشه دنجی بنشینم و فکر کنم که اگر تنهای تنها بودم، چگونه زندگی می‌کردم …"

اطلاعات بیشتر درباره این کتاب را می‌توانید در اینجا و اینجا بیابید.